کتاب انسان در جستجوی هویت خویشتن – کارل گوستاو یونگ
نویسنده: کارل گوستاو یونگ
مترجم: محمود بهفروزی
ناشر: جامی
شابک:۶-۰۳-۵۷۸۶-۹۶۴-۹۷۸
شماره کتابشناسی ملی: ۳۵۴۳-۷۹م
درباره کتاب انسان در جستجوی هویت خویشتن – کارل گوستاو یونگ :
تفاوت ماده و روح از نگاه یونگ
یونگ در فصل اول این کتاب مطرح می‌کند که دنیای شرق روح را برگزیده و معتقد است ماده چیزی جز زشتی نیست و خود را در بینوایی آسیایی فرو برده است.
بحث دربارهٔ خودآگاه
یونگ در فصل دوم کتاب دربارهٔ بازیافت خودآگاه بحث کرده و می‌نویسد که ناخودآگاه برای خودآگاه فرد مثل دریایی مهیب است. به این دلیل خودآگاه ثابت و استوار و قابل اتکا نیست بلکه از بنیاد سست است و با نیرویی کوچک به هم می‌ریزد. یونگ ویژگی مهم عقل‌گرایی را در این می‌داند که فرد رویاهایش را پس‌مانده اتفاقات زندگی بداند نه بیشتر. از نظر یونگ انسان ناآگاه به زحمت می‌تواند تاثیرپذیری‌اش از داده‌های مبهم روح خویش را دریابد.
بحث دربارهٔ ناخودآگاه و کنش‌های آن با خودآگاه
در فصل سوم کتاب یونگ به بحث دربارهٔ کنش‌های بین خودآگاه و ناخودآگاه می‌پردازد.
یونگ ناخودآگاه را به سه دسته تقسیم می‌کند:
۱- ناخودآگاه در دسترس
۲- ناخودآگاه قابل دسترس با واسطه
۳- ناخودآگاه غیر قابل دسترس
شخصیت انسان از دیدگاه یونگ
یونگ شخصیت انسان‌ها را تشکیل شده از چهار بخش اساسی می‌داند:
بخش اول: شامل حس، تفکر، مکاشفه و احساس
بخش دوم: شامل من و اراده
بخش سوم: شامل خاطرات، تداعیات ذهنی، تاثرات و جلوه‌های ناگهانی
بخش چهارم: شامل ناخودآگاه فردی و ناخودآگاه جمعی
بخشی از کتاب انسان در جستجوی هویت خویشتن – کارل گوستاو یونگ :
حقیقت من: من تا به امروز یعنی در سن هشتاد و سه سالگی عمر خویش که تصمیم گرفته ام سر گذشتم را بنویسم، هرگز گره نخستین خاطرات خود را نگشوده ام و فقط می توانم بی پرده سخن بگویم و تنها مساله این است که آنچه می گویم سرگذشت من است و حقیقت من. زندگی نامه خود را نوشتن از آن رو بسیار دشوار است که نه معیاری معین در اختیار داریم و نه نگاهی عینی تا از آنجا خود را داوری کنیم. هیچ مبنای درستی برای مقایسه وجود ندارد. زندگی انسان تجربه ای است مشکوک. پدیده ای است تنها از حیث عدد عظیم، از لحاظ فردی چنان زودگذر و ناکافی که براستی معجزه است که اصولا چیزی بتواند وجود داشته باشد، رشد کند و این واقعیت خیلی وقت پیش زمانی که جوان و دانشجوی رشته طب بودم، مرا سخت تحت تاثیر قرارداد و این که نمی بایست ناگهان نابود شوم، در نظرم همچون معجزه ای جلوه کرد. در چشم من زندگی همواره چون گیاهی بوده که حیات آن بر ریشه هایش استوار است. زندگی واقعی گیاه نامرئی و در ریشه اش پنهان است و آن قسمتی که از خاک سربرمی آورد تنها در خلال یک تابستان می پاید و آنگاه بسرعت خیال می پژمرد. وقتی به رویش و زوال بی پایان زندگی و تمدنها می اندیشم، نمی توانم از احساس پوچی مطلب بگریزم. لیکن من همیشه احساس کرده ام که چیزی در آن اعماق، زندگی و جریان ابدی را تحمل می کند. آنچه ما می بینیم شکوفه است که می میرد، اصل و ریشه باقی می ماند. پدرم در شش سالگی درس زبان لاتین را با من شروع کرد. وقتی مرا به دبیرستان فرستادند با دیدن افرادی که زندگی مرفه داشتند برای نخستین باربود که به تنگدستی خانواده ام پی بردم و دریافتم که پدرم کشیش فقیری بیش نیست و من هم پسری فقیرتر که کفشهایی پاره دارد و باید شش ساعت تمام با جوراب های خیس در مدرسه بنشیند.
